اگر عاشق آفتابگردان های زرد روشن هستید، لازم نیست به گونه های یکساله آن بسنده کنید - طیف وسیعی از گونه های چند ساله وجود دارد که به عنوان گل آفتابگردان چند ساله نیز شناخته می شوند. گلهای آفتابی آنها به طور قابل توجهی کوچکتر از گلهای سالانه است، اما تعداد آنها حتی بیشتر است. پس از کاشت، مراقبت از همه گونه ها بسیار آسان است و سال ها لذت را برای شما به ارمغان می آورد.
گل آفتابگردان چند ساله چیست و چگونه رشد می کند؟
آفتابگردان چند ساله گیاهانی چند ساله با گلهای زرد روشن هستند که برگریز هستند و بومی آمریکای شمالی و مرکزی هستند. آنها مکان های آفتابی کامل را ترجیح می دهند، مراقبت از آنها آسان است، غذای حشرات را تامین می کنند و می توانند تا ارتفاع بین 100 تا 300 سانتی متر رشد کنند.
منشا و توزیع
همه تقریباً ۶۷ گونه شناخته شده آفتابگردان بومی آمریکای شمالی و مرکزی از مکزیک تا کانادا هستند و هر گونه دارای محدوده طبیعی خاص خود است. جنس آفتابگردان (bot. Helianthus) متعلق به خانواده دیزی ها (bot. Asteraceae) است و به دلیل سر گل های زرد روشن و چند پرتو آن محبوبیت خاصی دارد.
ظاهر و رشد
آفتابگردان‌های چند ساله ساقه‌های متعدد، رو به رشد و نسبتاً نازکی را تشکیل می‌دهند که گلهای متعدد روی آنها قرار دارند. ارتفاع بسته به گونه و تنوع متفاوت است - در حالی که برخی از گونه های چند ساله می توانند تا 300 سانتی متر رشد کنند، برخی دیگر فقط به 100 تا 120 سانتی متر می رسند.با این حال، آنچه معمول است، ریزوم شدیداً منشعب و ضخیم است که از آن شاخه های اضافی در بیشتر گونه ها جوانه می زند. آفتابگردان های چند ساله معمولاً به صورت توده رشد می کنند و دوندگان کم و بیش متعددی را تشکیل می دهند.
استفاده
همه انواع آفتابگردان های چند ساله گیاهان غذایی ارزشمندی برای زنبورها و سایر حشرات هستند، حتی اگر اغلب نژادهای دورگه عقیم باشند. بسته به ارتفاع و عرض رشد، برخی از گونه ها برای کاشت سطحی بسیار مناسب هستند، در حالی که برخی دیگر به عنوان گیاهان منفرد مؤثرتر هستند. گیاهان گلدار، بسترها یا حاشیه های چند ساله مخلوط یا خالص را تزئین می کنند و می توانند به عنوان حاشیه، به عنوان صفحه نمایش حریم خصوصی یا به عنوان کاشت در لبه درختان استفاده شوند. گلهای زرد روشن به‌عنوان پس‌زمینه کاشت در مقابل سایر گیاهان چند ساله با گلهای آبی، بنفش یا قرمز مانند دلفینیوم، گزنه هندی یا معطر، راهب، بومادران، گل داوودی یا ستاره‌ها بسیار چشمگیر به نظر می‌رسند.گونه های کم رشد را می توان در گلدان نیز کشت کرد و بنابراین در بالکن یا تراس نیز یافت می شود.
برگ
برگهای گل آفتابگردان چند ساله بسته به نوع و تنوع ظاهری متفاوت دارند. رایج ترین شکل آن مانند گونه های یکساله است: برگ های اره شده یا تمام لبه، بیضی شکل و بزرگ با سطح زیرین خشن. با این حال، اشکال دیگری مانند برگ های باریک آفتابگردان برگ بید نیز وجود دارد. در برخی از گونه ها شاخ و برگ فقط در پایه ساقه قرار دارد، در برخی دیگر آنها در کل ساقه توزیع می شوند. همه گلهای تابستانی سبز تابستانی هستند.
گل و زمان گلدهی
گلهای آفتابگردان چند ساله شبیه گلهای گونه‌های یکساله است، اگرچه گلهای پرتوی لیمویی تا زرد طلایی معمولاً به‌طور قابل توجهی کوچکتر هستند. با این حال، گونه های چند ساله نه تنها یک گل، بلکه گل های بسیار زیادی تولید می کنند.اینها می توانند ساده باشند - با مرکز مشخص تیره تر - اما همچنین نیمه پر یا پر باشند. بیشتر واریته‌ها در اواخر تابستان بین ماه‌های آگوست و سپتامبر شکوفا می‌شوند، اما برخی نیز تا اولین یخبندان در اکتبر یا حتی نوامبر شکوفا می‌شوند.
میوه
آفتابگردان چند ساله نیز مانند خویشاوندان یکساله خود تخمه آفتابگردان خوراکی تولید می کند. با این حال، این برای همه گونه ها صدق نمی کند، زیرا بسیاری از ارقام عقیم هستند و بنابراین میوه یا دانه تولید نمی کنند.
مسمومیت
همه گونه های هلیانتوس غیر سمی هستند.
کدام مکان مناسب است؟
آفتابگردان چند ساله بهترین گلدهی را در آفتاب کامل، مکان گرم و محافظت شده می دهد. موارد زیر در مورد این گیاهان صدق می کند: هر چه خورشید بیشتر باشد، بهتر است - زیرا اگر خیلی تاریک باشد، فقط چند گل تولید می شود.
طبقه
اصولاً آفتابگردان چند ساله در مکانی با خاک باغچه غنی از مواد مغذی، هوموس، لومی شنی و با زهکشی خوب احساس راحتی می‌کند، به شرطی که خیلی سنگین نباشد و دارای pH خنثی تا قلیایی باشد.با این حال، ترجیحات متفاوتی بین گونه های مختلف در مورد رطوبت زیرزمین وجود دارد: برخی خاک نسبتاً خشک را ترجیح می دهند، در حالی که برخی دیگر خاک تازه تا نسبتاً مرطوب را ترجیح می دهند. با این حال، همه گونه ها خشکسالی را به خوبی تحمل می کنند.
کاشت / کاشت
می توانید از اواخر زمستان در خانه روی طاقچه خود گیاهان جوان بکارید و بعد از قدیس های یخی در رختخواب بکارید. بذرها در دمای حدود 20 درجه سانتیگراد در عرض 7 تا 21 روز کاملاً نامنظم جوانه می زنند. مطمئن شوید که فاصله کاشت توصیه شده برای گیاهان خانگی و نهال ها را رعایت کنید - این فاصله بین 80 تا 100 سانتی متر است، بسته به گونه و تنوع. مواد حفاری شده را با کمپوست فراوان مخلوط کنید و سپس گیاهان چند ساله تازه کاشته شده را به شدت آبیاری کنید. همچنین توصیه می شود در میله های نگهدارنده حفر شود تا ساقه های بلند خم نشوند و شکسته نشوند.
آبیاری و کوددهی
اگرچه آفتابگردان های چند ساله کاملاً به خشکی مقاوم هستند، اما نباید اجازه دهید خشک شوند. به آنها آب فراوان بدهید، مخصوصاً در فازهای گرم و خشک، اما از رطوبت یا حتی غرق شدن آب خودداری کنید. کوددهی با کودهای معدنی یا غنی از نیتروژن منطقی نیست، زیرا این امر بر گلدهی تأثیر منفی می گذارد. در عوض، در اوایل بهار و دوباره در ژوئن کمپوست فراوانی برای گیاهان چند ساله فراهم کنید.
گل آفتابگردان چند ساله را به درستی برش دهید
از آنجایی که برخی واریته‌ها دوست دارند خود بذری کنند، باید ساقه‌های مصرف‌شده را در اسرع وقت حذف کنید. این همچنین این مزیت را دارد که برش باعث ایجاد مرحله گلدهی طولانی تر می شود. برخی از گونه ها نیز باید در پاییز یا بهار از نزدیک به زمین بریده شوند زیرا گونه های جدیدی از ریزوم ها جوانه می زنند.
تکثیر گل آفتابگردان چند ساله
آفتابگردان چند ساله هم از بذر و هم از قلمه های بریده شده در اوایل تابستان به راحتی تکثیر می شود.علاوه بر این، گیاهان در حال رشد باید هر سه تا پنج سال یکبار تقسیم شوند - این در درجه اول به جوانسازی آنها کمک می کند و گلهای شاداب را تضمین می کند.
زمستان
اگرچه آفتابگردان های چند ساله مقاوم هستند، اما باید در فصل سرما با پوششی به شکل چوب برس یا مشابه آن از یخ زدگی محافظت شوند. ریزوم ها - اندام های زمستان گذران چند ساله - کاملاً نزدیک به سطح زمین قرار دارند و بنابراین در معرض خطر سرمازدگی زمین قرار دارند.
بیماری ها و آفات
آفتابگردان چند ساله گیاهان باغی مقاومی هستند که به ندرت مورد حمله بیماری ها یا آفات قرار می گیرند. کپک پودری می تواند مشکل ساز باشد، به خصوص در مورد گونه های برگ بزرگ.
نکته
حلزون های همیشه گرسنه نیز از شاخ و برگ های آبدار گیاهان جوان لذت می برند. بنابراین محافظت از حلزون مهم است.
گونه و گونه
بر خلاف گونه های یک ساله آفتابگردان Helianthus annuus و Helianthus uniflorus، آفتابگردان چند ساله نماینده دائمی این جنس جذاب از گیاهان گلدار است. با این حال، این یک گونه واحد نیست، زیرا طیف وسیعی از انواع مختلف برای باغ خانه وجود دارد. حتی اگر آنها در بسیاری از ویژگی های خارجی متفاوت باشند، همه آنها با شکوفه گل غنی و طولانی مدت تحت تأثیر قرار می گیرند. انواع زیر بسیار محبوب هستند:
گل آفتابگردان چند ساله (bot. Helianthus atrorubens)
این گونه پراکنده و در حال رشد بوته ای گل آذین هایی به ارتفاع 180 سانتی متر و عرض آن تا 100 سانتی متر تولید می کند. کاسه‌های گل با قطر بیش از ده سانتیمتر با توده‌های زرد روشن خود بین اوایل ماه اوت تا سپتامبر بیننده را به وجد می‌آورند. Helianthus atrorubens باید به صورت گروهی در باغ با حداکثر دو بوته در هر متر مربع کاشته شود و مخصوصاً برای کاشت فضاهای باز بزرگتر و همچنین حاشیه تخت ها و درختان مناسب است.همچنین می توانید از ساقه های بلند به طرز شگفت انگیزی برای گل آرایی استفاده کنید - مثلاً در گلدان. انواع بسیار زیبا عبارتند از:
- «Giganteus»: تحمیل کننده، به سرعت در حال گسترش، عقیم
- 'Monarch': رشد بوته ای، توده زا، عقیم، گلدهی سرسبز
آفتابگردان باریک برگ (bot. Helianthus decapetalus)
احتمالاً این گونه آفتابگردان با بیشترین رقم است. Helianthus decapetalus با رشد متراکم و توده‌ای، ساقه‌های گل تا ارتفاع 180 سانتیمتر و سر گل‌هایی با اندازه متوسط دوازده سانتیمتر، تحت تأثیر قرار می‌گیرد. این گونه را در خاک غنی از هوموس و نه خیلی خشک بکارید. زیباترین انواع باغ عبارتند از:
- 'Capenoch Star': ارتفاع تا 180 سانتی متر، رشد عمودی، گل های زرد روشن، دونده های شکل دهنده
- 'Loddon Gold': زرد طلایی، توپ های گل دوتایی، ارتفاع رشد تا 140 سانتی متر
- "شهاب": گلهای نیمه دوتایی، بشقاب شکل با مرکز تیره تر، ارتفاع تا 180 سانتی متر
- 'Soleil d'Or': توپ های بزرگ، زرد عمیق و گل دوتایی، ارتفاع تا 160 سانتی متر
- 'Triomphe de Gand': گلهای بزرگ، زرد روشن، بشقاب شکل با مرکز تیره تر، ارتفاع تا 150 سانتی متر
آفتابگردان غول پیکر (bot. Helianthus giganteus)
بزرگترین گونه آفتابگردان دارای سرهای گل تا 300 سانتیمتر است و گلهای خود را فقط در اواخر سپتامبر و اولین یخبندان نشان می دهد. گونه ای را که از طریق دونده های متعدد تکثیر می شود، با فضای زیاد بکارید - حداکثر یک بوته در هر متر مربع توصیه می شود. یکی از زیباترین واریته‌های آن، "شلا شیلا" با سرهای درخشان و کرم رنگش است.
آفتابگردان گل ریز یا سر کوچک (bot. Helianthus microcephalus)
این گونه به صورت آزاد شاخه رشد می کند و - برخلاف سایر آفتابگردان های چند ساله - تمایلی به رشد بیش از حد ندارد.گلهای کوچک اما بسیار متعددی تولید می کند که شکوه خود را بین ماه اوت و سپتامبر آشکار می کند. این گونه به خاک غنی از مواد مغذی، هوموس دار و نسبتاً تازه نیاز دارد. در اینجا نیز ارقام جالب زیادی برای باغبان وجود دارد:
- 'Anne': گلهای زرد لیمویی با نوک قرمز، گلبرگهای غیرعادی پهن، گلدهی در جولای آغاز می شود
- 'کارین': گلهای زرد بسیار درخشان و ظریف، گلهای شاداب، گلدهی طولانی مدت، ارتفاع رشد تا 180 سانتیمتر
- 'لیمو ملکه': زرد لیمویی، گلهای بسیار شاداب و بادوام، ارتفاع رشد تا 180 سانتی متر
آفتابگردان مودار (bot. Helianthus mollis)
بین آگوست و سپتامبر، گل آفتابگردان کرکدار - که نام خود را مدیون موهای خشن روی ساقه و برگها است - با سرهای متعدد، چند پرتو و زرد لیمویی روشن، لذت می برد. این گونه تا ارتفاع 120 سانتی متر رشد می کند و توده های متراکمی را تشکیل می دهد.آنها را در خاکی با زهکش خوب و نسبتاً خشک تا تازه بکارید.
آفتابگردان برگ بید (bot. Helianthus salicifolius var. orgyalis)
آفتابگردان برگ بید که ارتفاع آن تا ۳۰۰ سانتیمتر می رسد - که گاهی به دلیل رشد بلندش آفتابگردان بلندی نیز نامیده می شود - عمدتاً به خاطر برگ های متمایز و سبز تیره اش کشت می شود. علاوه بر این، شاخ و برگ های تزئینی چند ساله تعداد زیادی گل کوچک و زرد روشن را از سپتامبر تا اولین یخبندان نشان می دهد. گیاه چند ساله منفرد جذاب که تا 200 سانتی متر عرض دارد، در خاک غنی از هوموس و نسبتاً خشک احساس راحتی می کند.
کنگر اورشلیم (bot. Helianthus tuberosus، همچنین غده هندی)
ممکن است برخی از مردم کنگر فرنگی اورشلیم را از سوپرمارکت‌های مجهز تشخیص دهند، زیرا غده قهوه‌ای مایل به قهوه‌ای یک سبزی زمستانی بسیار سالم است. چیزی که احتمالا کمتر شناخته شده است این است که این گره های ریشه یک گونه آفتابگردان هستند. Helianthus tuberosus، همچنین به عنوان غده هندی شناخته می شود، تا ارتفاع 300 سانتی متر رشد می کند و بین سپتامبر و نوامبر با سر گل های زرد روشن شکوفا می شود. این گونه مانند همه آفتابگردان ها بسیار زنبور دوست است و خاک مرطوب اما با زهکشی خوب را ترجیح می دهد.
