لحظه های آشپزی و بصری شادی را به ما هدیه می دهد. وانیل نه تنها به عنوان یکی از معدود ارکیده ها با اجزای خوراکی رشد می کند، بلکه با گل های مجلل خود نیز مسحور می شود. این پروفایل شما را با خواص برجسته وانیل آشنا می کند که به غلاف های معطر محدود نمی شود.
ویژگی گیاه وانیل چیست؟
وانیل (Vanilla planifolia) گیاهی همیشه سبز بالارونده از خانواده ارکیده است که طول رشد آن تا 30 متر می رسد. دارای برگ‌های سبز تیره، بیضی شکل، گل‌های زرد مایل به کرم و میوه‌های کپسولی باریک است که می‌توان آن را به دانه‌های وانیل تبدیل کرد.
ظاهر و سیستم در یک نگاه
وانیل واقعی بعد از زعفران گرانترین ادویه دنیاست. این به سختی تعجب آور است، با توجه به کشت پیچیده ارکیده زمینی و پردازش طولانی غلاف آن به وانیل ارزشمند بوربون. نمایه زیر نشان می دهد که این گیاه به چه ویژگی های جالبی مجهز شده است:
- جنس در خانواده Orchidaceae
- گیاهان کوهنوردی همیشه سبز و چند ساله
- طول رشد شاخه ها در طبیعت تا 30 متر
- ارتفاع صعود از 10 تا 15 متر
- بومی ماداگاسکار و آمریکای مرکزی، اکنون در تمام مناطق گرمسیری در سراسر جهان
- بهترین گونه شناخته شده: وانیل ادویه دار (Vanilla planifolia)
- برگ سبز تیره بیضی شکل به طول 20 تا 30 سانتی متر
- خوشه های گل زرد کرمی، سفید یا سبز-زرد، به شدت معطر در محورهای برگ
- عمر یک گل 8 ساعت است
- میوه های کپسولی باریک 8-9 ماه پس از لقاح
- رهاسازی تعداد زیادی دانه سیاه و براق تیره
ارکیده وانیلی با هر برگ یک ریشه هوایی تولید می کند. این به عنوان یک عضو چسبنده عمل می کند و به گیاه اجازه می دهد تا پایه خود را نگه دارد. به این ترتیب در زیستگاه خود به اندازه چشمگیری می رسد. در حالی که گل های باشکوه رایحه ای مست کننده دارند، غلاف های وانیل تنها در طول ماه ها پردازش عطر مورد نظر را ایجاد می کنند.
ممکن است تماس با پوست باعث خارش شود
اگرچه ارکیده وانیلی ادویه محبوب را در اختیار ما قرار می دهد، این گیاه کاملاً بی ضرر نیست. گل ها و برگ ها حاوی شیره گیاهی کمی سمی هستند که می تواند باعث تحریک پوست در افراد حساس و تماس مکرر شود. این یک احساس خارش ناخوشایند ایجاد می کند که کارگران مزارع در کشورهای در حال رشد را در صورت عدم انجام اقدامات حفاظتی عذاب می دهد.
نکته
قیمت بالای وانیل واقعی از جمله به این دلیل است که معمولاً ارکیده باید به صورت دستی گرده افشانی شود. گونه‌های خاصی از زنبورها و مرغ‌های مگس‌خوار در خارج از منطقه منشأ خود به عنوان گرده افشان بومی نیستند. در زمان گلدهی، ارتشی از کارگران ماهر مزارع برای انجام کوددهی با استفاده از خوشه های گیاهی از درختان کاکتوس، پرتقال یا بامبو حرکت می کنند.
