میوه خرمالو از ماه سپتامبر در سوپرمارکت‌های ما ظاهر می‌شود و با نارنجی پررنگ و درخشانش نه تنها برای چشم، بلکه به‌ویژه در هنگام رسیدن برای کام خوشایند است. خاستگاه آن چین و ژاپن است.
اصالتا میوه خرمالو از کجا می آید؟
منشا میوه خرمالو در شرق آسیا به ویژه چین و ژاپن است. امروزه در کشورهای دیگر با آب و هوای نیمه گرمسیری نیز رشد می کند، به عنوان مثال. B. در جنوب اروپا و ایالات متحده آمریکا. انواع شناخته شده خرمالو، شارون و خرمالو هستند.
درخت خرمالو - یکی از قدیمی ترین گیاهان کشت شده روی زمین - اعتقاد بر این است که منشا آن شرق آسیا است. اکثر میوه های تجاری موجود هنوز از کشورهای آسیای شرقی می آیند:
- ژاپن،
- کره،
- چین.
میوه خرمالو در کشورهای دیگر با آب و هوای نیمه گرمسیری نیز کشت می شود، به عنوان مثال. B. در جنوب اروپا و ایالات متحده آمریکا. نوع تصفیه شده خرمالو میوه شارون است که در دشت شارون در اسرائیل برای مقاصد صادراتی کشت می شود.
کاکی، شارون یا خرمالو؟
همه نام ها به توت های خوش طعم یک Diospyros kaki - درخت میوه از خانواده آبنوس (Ebenaceae) اشاره دارد. اسامی اغلب به عنوان مترادف استفاده می شود. این گونه ها نه تنها در منشأ خود، بلکه در ماهیت میوه نیز متفاوت هستند.
کاکی
میوه دیوسپیروس کاکی درشت و کروی شکل و دارای پوستی سفت و صاف است که بسته به درجه رسیده شدن، می توان آن را در سایه های مختلف نارنجی رنگ کرد. میوه کلاسیک خرمالو وقتی رسید، گوشتی بسیار نرم، آبدار و ژله مانند دارد. میوه های سفت عملا غیر قابل خوردن هستند زیرا تانن ها باعث می شوند که در دهان احساس خز کنند. خرمالوها از آسیا به ما می آیند.
شارون
میوه شارون از نژاد اسرائیل است. میوه های آنها کوچکتر و صاف تر از میوه های خرمالو است. آنها بیشتر شبیه گوجه فرنگی هستند. مزیت آنها این است که می توان آنها را برای مدت طولانی تری نگهداری کرد و در صورت سفت مصرف کرد زیرا به سختی حاوی تانن هستند. پوسته نازک تری هم دارند.
خرمالو
این نژاد از شرق آمریکای شمالی می آید. میوه های Diospyros virginiana نسبتا کوچک و بیضی شکل هستند.مانند میوه های شارون، گوشتی سفت دارند و حتی زمانی که کاملاً نرسیده باشند، طعم دلپذیری شیرین و تازه دارند، مانند مخلوطی از خربزه عسلک، گلابی و زردآلو.
نکته و ترفند
میوه خرمالو که به دلیل داشتن تانن زیاد غیر قابل خوردن است، پس از مدت کوتاهی نگهداری در فریزر قابل خوردن است. خمیر پس از انجماد نرم می شود اما سفتی خود را از دست می دهد و سپس می توان آن را با قاشق از پوست خارج کرد.
